De schoonheid en kracht van poëzie

Mai Văn Phấn

Of het nu met welke trend dan ook wordt geschreven, poëzie draagt altijd de schoonheid van het oorspronkelijke, naar de wederopstanding, het herscheppen van de wereld, voor altijd gekant tegen het slechte en het kwade. Poëzie is het licht dat de duisternis terugdringt, het koele water om de aarde groen te maken, is een effectief middel om zielswonden te genezen, het goede geweten van de mensheid wakker te maken, zodat ze niet in het moeras van verdorvenheid kunnen vallen, om hoe meer te leven goedheidsvriendelijk leven.

Geschiedenis, psychologie, traditionele praktijken van elk volk... hebben de codes in hun taal gecreëerd, het is zowel expliciet als raadselachtig achter de signalen van rijmpjes, spreekwoorden, volksliederen en... Poëzie. Alles verbrandde, terwijl de eeuwige vlam de gestalte verlichtte, kenmerkend voor de natie. Het is het spirituele eigendom geworden van het Vietnamese volk gedurende duizenden jaren van opbouw en verdediging van het land. Samen met de geschiedenis, de uitstekende gedichten, de mooie verzen die het prachtige ideaal van nationale onafhankelijkheid en de verheven waarden van de menselijke cultuur ophangen, creëerden ze interne hulpbronnen en buitengewone macht om ons land in het verleden terug te winnen.

Doorheen elke historische periode is de uitwisseling tussen culturen veranderd en verrijkt voor de conceptie van poëzie. Conceptiepoëzie van elke natie is alleen geldig in de moedertaal, is eenzijdig en armoede kan niet op de lange termijn overleven als de ruil, migratie en integratie in de geschiedenis de nieuwe opvattingen tot poëzie brachten. Het is als een sterke wind van buitenaf die zich haast om veranderingen en welvaart aan te brengen in de traditionele woonconcepten die beschikbaar zijn. New Poetry Movement (1930 - 1945) is een typisch voorbeeld - het resultaat van de interculturele Oost-West-beweging in het begin van de twintigste eeuw.

We leven in een wereld waar nog steeds veel kloof bestaat tussen naties, tussen mensen die elkaar niet kennen, soms een heel diepe put..., poëzie als brug, een hand oprechte, warme stem voor ons om samen te komen, empathisch, elkaar beter begrijpend . Dankzij poëzie hebben we de wonderbaarlijke schoonheid en het mysterie kunnen bewonderen... en ook de mentale kracht en het potentieel van dat land kunnen zien. We leunen op poëzie om elke dag te verbeteren, te veranderen, op te groeien en gelijkheid tussen de naties op aarde te bewerkstelligen.

Poëzie met een groot aantal verschillende concepten en verschillen, altijd aangepast om perfect te zijn, rijk aan tijd, zoals een grote boom in de wijde hemel die steeds meer takken ent. Ieder creatief individu zal voor hem een eigen pad kiezen, maar alle dichters hebben dezelfde bestemming: het verkennen en eren van de Schoonheid. Dichters zijn vaak eenzaam in het creëren met een afzonderlijk ego, zijn enige, maar in de privacy, leek eenzaam, hij ontmoette de mensheid, hij zag de bron van aspiratie, oog in oog met de droom van de mensheid van een vreedzame wereld, zonder discriminatie van ras Religie, voorbij de ontberingen van oorlog, natuurrampen, oproer… Het is de wereld van de waarden van de menselijke cultuur. Daarom zit de status van de dichter vooral niet in de problemen die hij uiteenzette, maar in de manier waarop hij benaderde, de manier om opgekropte emoties tot het uiterste op te krikken voor een ogenschijnlijk eenvoudig probleem, maar de uitvoering ervan was geweldig en onverwacht. Het licht gaat branden zodat de lezers de belangrijkste zorgen van de tijd en de actualiteit van het leven kunnen zien. Onverwachte poëzie spreekt de oprechte taal. En oprechtheid is altijd de belangrijkste poëziekunst.

We erkennen dat de echte poëzie, ook al wordt er speciaal belang aan gehecht of onverschillig, verheerlijkt of misbruikt, altijd schittert.

Opgemerkt moet worden dat alle houding en toon van menselijke emoties vaak als excuus dienen en niet als doel van poëzie. Poëzie creëert een aparte wereld die alleen de dichter heeft. Alle verschijnselen van het leven, de relatie tussen mens tot mens, mens met de natuur zijn 'materieel', dus de dichter plaatste zijn wonderbaarlijke ruimte in een aparte ruimte. Poëzie legt niet op dat de lezer vaak de deur opent naar de wereld van de dichter, precies in plaats van dat de dichter de leiding geeft, suggestie voor de lezer om de deur van zijn ziel zelf te openen, zodat ze de wonderen en onverwachte mogen zien, zoals iemand gevonden de schat precies in zijn eigen huis.

Het zoeken naar een positie voor Vietnamese poëzie in de regio en de wereld van vandaag is een kans en uitdaging voor de hedendaagse dichter Vietnam. We zullen achterblijven en vergeten worden als je nog steeds vasthoudt aan de oude concepten. Absoluut noodzakelijk om in contact te komen met de manier van kunst en het idee dat de poëzie van de wereld nieuwe waarden creëert en scheidt. We moeten nauwkeurig en authentiek vaststellen waar de Vietnamese poëzie staat en wat we moeten doen. Ik hunker en geloof dat we de gedichten zullen creëren waarin moderne innovaties de diepe kenmerken van Vietnam dragen. Als de schoonheid van poëzie de schoonheid van een bloem is die de menselijke cultuur doordringt, zo is de kracht van poëzie het repliceren van emoties en ideeën, het naar voren brengen van de waarden van de nieuwe geest, een nieuwe wereld.

Trans. door Trần Nghi Hoàng

Vertaald van Engels naar Nederlands door Marieke Phuong Vi