«ԹԱՓՈՆՔԻ ԺԱՄԱՆԱԿԸ» - ՄԱՍ IV. Խաչմերուկ - Մայ Վան Ֆան - Թարգմանված ռուսերենից : Վաղրամյան Արմինե - Глава IV : ПЕРЕКРЁСТОК (Время утиля)
Մայ Վան Ֆան - Mai Văn Phấn
Թարգմանված ռուսերենից : Վաղրամյան Արմինե
Перевод с русского на армянский: Арминэ Ваграмян
Գրող Վաղրամյան Արմինե
Писательница Арминэ Ваграмян
Այսօր ձեզ եմ
ներկայացնում իմ տաղանդավոր բարեկամ
ՄԱՅ ՎԱՆ ՖԱՆ-ի
«Թափոնքի ժամանակը»
ստեղծագործության, իմ կարծիքով ,մի չքնաղ հատված: Ողջ գիշեր ուղեղիցս դուրս չի
եկել մի հատված
«ԵՐԲ ՄԵՐ ԵՐԵԽԱՆԵՐԸ
ՄԵԾԱՆԱՆ, ԿԻՄԱՆԱ՞Ն ԱՅՍ
ԽԱՉՄԵՐՈՒԿԻ ՄԱՍԻՆ։
- ԿԱՐՈՂ Է ԱՅԴՊԵՍ ԷԼ
ՉԻՄԱՆԱՆ։ ԱՅՆ ԺԱՄԱՆԱԿ ՄԵՆՔ
ԱՅԼԵՎՍ ՉԵՆՔ ԼԻՆԻ,
ԿԱՄ ԽԵԼՔՆԵՐՍ ԹՌՑՐԱԾ ԿԼԻՆԵՆՔ:
- ՈՒՐԵՄՆ ԹՈՂ ՄԱՐԴԻԿ
ՄԵՐ ՇԻՐՄԱՔԱՐԵՐԻ ՎՐԱ ՔԱՆԴԱԿԵՆ
«ԱԶԱՏՈՒԹՅՈՒՆ»
ԲԱՌԸ»։
Սա գրում է իմ
վյետնամացի ընկերը:
ՀԱՅԵ՛Ր, ՄԻ՞ԹԵ ՄԵԶ
ԱՆԾԱՆՈԹ Է ԱՅՍ ԲԱՌԸ...
ԵՍ ԿԽՆԴՐԵՄ
ԶԱՎԱԿՆԵՐԻՍ, ՈՐ ԻՄ ՇՒՐՄԱՔԱՐԻՆ ՔԱՆԴԱԿԵՆ
«Ա Զ Ա Տ ՈՒ Թ Յ ՈՒ Ն»
«ԹԱՓՈՆՔԻԺԱՄԱՆԱԿԸ»
ՄԱՍ IV. Խաչմերուկ
Աղջիկը սպասում էր տղային, ով գնացել է ու այլևս չի վերադարձել։ Նա վերածվեց հյուծված, տմբտմբացող պառավի։
Այդ գիշեր կարմիր գետը թափանցում է պառավի երազի մեջ։ Ջուրը նրբորեն գրկում է նրա մարմինն ու ձեռքերը, փչում է նրա բերանին արշալույսի շնչով, առավոտյան ցողով:
Այն երազում, նավակի տակից դուրս վազող կոհակներով պարուրվում են ծեր կնոջ գոտկատեղը, ուսերը: Գետը պառավին հետ է տանում դեպի երիտասարդություն, և այնտեղ նա անսպասելի հանդիպում է իր սիրելիին։
Բազմաթիվ խաչմերուկներ վառ կարմիր գույնով են ներկայանում սիրահարների աչքի առաջ: Եվ նրանք ընտրում են այլ միջոց, հորիզոնին, որքան հնարավոր է, շուտ հասնելու համար։
Շիկացած արյունոտ գետում հնչում են նրանց ձայները, հնչում են նրանց ցանկությունները
- ՄԻ՛ ՎԱԽԵՑԻՐ, ՍԻՐԵԼԻՍ, ՄԵՆՔ ԱՎԵԼԻ ՈՒ ԱՎԵԼԻ ԵՆՔ
ՀԵՌԱՆՈՒՄ ՉԱՐԻ ՃԱՆԿԵՐԻՑ։
- ՄԵԶ ՈՉ ՈՔ ՉԻ՞ ՀԵՏԵՎՈՒՄ:
- ՄԵՆՔ ԳՆՈՒՄ ԵՆՔ ԱՅՆ ՃԱՆԱՊԱՐՀՈՎ, ՈՐՆ ԸՆՏՐԵԼ Է
ԱՐՅՈՒՆԸ։
- ՄԱՐԴԻԿ ԱՅՆՔԱՆ ՇԱՏ ԵՆ ՍԽԱԼՎՈՒՄ:
- ԱՄԲՈԽԸ ՀԱՃԱԽ ՀԵՏԵՎՈՒՄ Է ԱԳԱՀՆԵՐԻՆ ՈՒ ԴԱԺԱՆՆԵՐԻՆ։
- ՆՐԱՆՔ ԹԱՔՆՎՈՒՄ ԵՆ ՍԿԶԶԲՈՒՆՔՆԵՐԻ ԺՈՂՈՎՈՒՐԴԻ,
ՃՇՄԱՐՏՈՒԹՅԱՆ ՀԵՏԵՎՈՒՄ։
- ԱՍՈՒՄ ԵՆ՝ ՃՇՄԱՐՏՈՒԹՅՈՒՆԸ ՊԵՏՔ Է ՍԱՀՄԱՆԱՓԱԿՎԻ։
- ԱՅԴ ԻՍԿ ՊԱՏՃԱՌՈՎ ՆՐԱՆՑ ԳԱՂԱՓԱՐՆԵՐԸ ՍՏԱՆՈՒՄ ԵՆ
ՏԳԵՂ, ԱՂԱՎԱՂՎԱԾ ՁևԵՐ ։
- ՊԵՏՔ Է ՄԻՋՈՑ ԳՏՆԵՆՔ ՍԱ ՈՉՆՉԱՑՆԵԼՈՒ ՀԱՄԱՐ:
- ԴՈՒ ՀԱՎԱՏՈՒ՞Մ ԵՍ, ՈՐ ԴԱ ՃՇՄԱՐՏՈՒԹՅՈՒՆ Է:
- ԵՍ ՀԱՎԱՏՈՒՄ ԵՄ: ԲԱՅՑ ԵՍ ՉԵՄ ՀԱՎԱՏՈՒՄ ՉԱՐ ՄԱՐԴԿԱՆՑ
ՇՈՒՐԹԵՐԻՑ ՀՆՉԱԾ ՃՇՄԱՐՏՈՒԹՅԱՆԸ
- ՃՇՄԱՐՏՈՒԹՅՈՒՆԸ ԿԱՐՈ՞Ղ Է ՓՈԽՎԵԼ:
- ԱՅՆ ՄԻՇՏ Է ՓՈԽՎՈՒՄ :
- Ե՞ՐԲ
-ԵՐԲ ՄԱՐԴԿԱՆՑԻՑ ԽԼՈՒՄ ԵՆ ԱԶԱՏՈՒԹՅՈՒՆԸ։
-ՄԱՐԴԿԱՆՑ ՎԵՐԱԾՈՒՄ ԵՆ ՍՏՐՈՒԿԻ, ՆԱԽՐԻ։
- Ո՞Վ
- ԲՌՆԱՊԵՏԵՐԸ, ՊԱՏԵՀԱՊԱՇՏՆԵՐԸ, ԶԵՆՔ ՎԱՃԱՌՈՂՆԵՐԸ։
- ԹՎՈՒՄ Է ՄԵՐ ԹԻԿՈՒՆՔԻ ԵՏԵՎՈՒՄ ՊԱՅԹՅՈՒՆՆԵՐ ԿԱՆ։
ՇՏԱՊԵ՛ՆՔ։
- ՀԱՆԳՍՏԱՑԻՐ, ՄԵՆՔ ԿՐԱԿԻ ՀԱՍԱՆԵԼԻՈՒԹՅՈՒՆԻՑ ԴՈՒՐՍ
ԵՆՔ:
- ԿԱՐԾԵՍ ԻՆՉ-ՈՐ ՄԵԿԸ ՀԵՏԵՎՈ՞ՒՄ Է ՄԵԶ:
- ՉԷ, ԱՐՅՈՒՆՆ Է ՉՈՐԱՑԵԼ, ՈՒ ՄԵՆՔ ՊՈԿՎԵԼ ԵՆՔ ՆՐԱՆՑԻՑ։
- ԱՐԻ ԿԱՆԳ ԱՌՆԵՆՔ, ԾՆԿԻ ԳԱՆՔ, ՇՆՈՐՀԱԿԱԼՈՒԹՅՈՒՆ
ՀԱՅՏՆԵՆՔ ԱՐՅԱՆԸ:
- ԱՐՅԱՆԸ ՀՆԱՐԱՎՈՐ ՉԷ ՀԱՏՈՒՑԵԼ։
- ԱՐՅՈՒՆԸ ԱՆԳԻՆ Է ՈՒ ԱՆՄԱՀ:
- Ի ԵՐԱԽՏԱԳԻՏՈՒԹՅՈՒՆ՝ ԵՐԵԽԱՆԵՐ ԿՈՒՆԵՆԱՆՔ։
- ԵՐԲ ՄԵՐ ԵՐԵԽԱՆԵՐԸ ՄԵԾԱՆԱՆ, ԿԻՄԱՆԱ՞Ն ԱՅՍ
ԽԱՉՄԵՐՈՒԿԻ ՄԱՍԻՆ։
- ԿԱՐՈՂ Է ԱՅԴՊԵՍ ԷԼ ՉԻՄԱՆԱՆ։ ԱՅՆ ԺԱՄԱՆԿ ՄԵՆՔ ԱՅԼԵՎՍ
ՉԵՆՔ ԼԻՆԻ, ԿԱՄ ԽԵԼՔՆԵՐՍ ԹՌՑՐԱԾ ԿԼԻՆԵՆՔ:
- ՈՒՐԵՄՆ ԹՈՂ ՄԱՐԴԻԿ
ՄԵՐ ՇԻՐՄԱՔԱՐԵՐԻ ՎՐԱ ՔԱՆԴԱԿԵՆ
«ԱԶԱՏՈՒԹՅՈՒՆ» ԲԱՌԸ։
- ԱՅՍՏԵՂ
ՃԱՄՓՈՐԴՈՒԹՅԱՆ ԱՂՄՈՒԿՆ Է և ԶՈՎ ԳՈԼՈՐՇՈՒ
ՁԱՅՆԸ ...
- ՀԱՆՎԻ՛Ր, ԳՆԱ՛ՆՔ
ԼՈՂԱԼՈՒ։
Հզոր ալիքներն ու
ուժեղ քամին սիրահարներին վերածել են շրջված նավակի։ Շրջված կայմը սուզվում է ծովի
խորքը, հենվում հատակին, իսկ նավակը կախվում է օդում։ Նավի կողերը ձգվում են,
ծռվում և կարծես պատրաստ են փշրվելու։ Կատաղած ալիքները մեկը մյուսի հետևից
բարձրացնում են նավակի հատակը, սայթաքուն ջրիմուռներ նետում, օրորում կիզիչ արևի
տակ։ Ձյունաճերմակ ծովի փրփուրը նրբորեն զարկվում է, հարվածում կողերին:
Սիրահարները ցանկանում են ազատվել, որպեսզի մակույկը դառնա ավելի հուսալի քան
նավը, իսկ ծովը՝ ավելի լայն, քան օվկիանոսը: Նրանք ցանկանում են դառնալ ձուկ և
ծովախեցգետին, ջրիմուռ, մարջան, միլիոնավոր ծովային կենդանիներ, որպեսզի ոչ ոք
չկարողանա նրանց բռնել, կամ բաժանել, կամ պղծել։
Մակույկի քթախելը,
իսկ հետո ղեկը թաղվում են բարձր ալիքների մեջ։
Շրջված կայմը
ամրացված է նավակի ներսից և ամուր պահում այն իր տեղում:
Май Ван Фан
Перевод Ли А. В.
Редакторы Г. М. Умывакина, А. И. Стрелецкая
Время утиля
Глава IV:
ПЕРЕКРЁСТОК
Девушка ждала парня, что ушёл и больше не вернулся. Она
стала дряхлой, трясущейся старухой.
Той ночью алая река просачивается в старухин сон. Вода нежно
подхватывает её тело и руки; дует ей в рот дыханием рассвета, утренней росы.
Обволакивает талию, плечи
старухи волнами, разбегающимися по воде от лодки, скользящей во сне. Река
уносит старуху во времена её молодости, и там она внезапно встречается со своим
возлюбленным. Ярко-красным цветом является перед глазами влюблённых множество
перекрёстков. И они выбирают другой способ поскорее добраться до горизонта.
В раскалённой кровавой реке
звучат их голоса, звучат их желания.
- Не бойся, милая, мы уходим
всё дальше от когтей зла.
- За нами никто не гонится?
- Мы идём по пути, который выбрала кровь.
- Люди делают так много ошибок.
- Толпа часто идёт за жадными и жестокими.
- Они прикрываются принципами, народом, прикрываются
истиной.
- Они говорят, истина должна быть ограниченной.
- Из-за этого их идеалы принимают уродливые, искажённые
формы.
- Нужно найти способ уничтожить это.
- Ты веришь, что это правда?
- Верю. Но не верю в истину из уст злых людей.
- Может ли истина изменяться?
- Она всегда изменяется.
- Когда?
- Когда у людей отбирают свободу.
- Людей превращают в рабов, в стадо.
- Кто?
- Диктаторы, приспособленцы, торговцы оружием.
- Кажется, позади взрывы? Идём скорее!
- Успокойся, мы за пределами досягаемости огня.
- Кажется, кто-то преследует нас?
- Нет, кровь запеклась, и мы оторвались от них.
- Остановимся, преклоним колени, поблагодарим кровь!
- Невозможно расплатиться с кровью.
- Кровь бесценна и бессмертна.
- В благодарность мы будем рожать детей.
- Когда наши дети вырастут, узнают об этом перекрёстке?
- Могут и не узнать. И нас тогда уже не будет, или же мы
выживем из ума.
- Так пусть люди высекут слово СВОБОДА на наших
надгробиях.
- Здесь шум прибоя и прохладный пар...
-
Раздевайся, и пошли купаться.
Мощные волны и сильный ветер
обратили влюблённых в перевернутую лодку. Опрокинутая мачта погружается глубоко
в море, упирается в дно, и лодка зависает в воздухе. Борта растянуты,
покороблены и как будто готовы рассыпаться. Неистовые волны одна за другой приподнимают дно
лодки, закидывают её скользкими водорослями, качают её под палящим солнцем.
Белоснежная морская пена ласково бьётся, бьётся о её борта. Влюблённые хотят освободиться, чтобы лодка стала надёжнее
корабля, а море - шире океана. Они хотят стать рыбами и креветками, планктоном,
кораллами, превратиться в миллионы морских обитателей. Чтобы никто не мог
поймать их или разлучить, или осквернить. Нос лодки, а затем и её руль утопают
в высоких волнах.
Перевёрнутая мачта
закреплена внутри лодки и надёжно удерживает её на месте.